Pediator i Napollo

Witam

Ostatnio działy się po prostu dziwne rzeczy. W pewnym stopniu wywróciły moje poniekąd poukładane życie i nawet nie pomogły wstać. Na dodatek mnie okradły. Echh, te rzeczy.

Po w miarę samodzielnym otrzepaniu się, nadszedł czas na refleksję. Można powiedzieć że usiadłam na krawężniku życia i zaczęłam się zastanawiać. Czy doszłam do zbawczej konkluzji? NIE. Nawet teraz, z szerszej perspektywy czasowej wciąż nie wiem czy aby na pewno moja zapobiegliwość uczyniła mnie szczęśliwszą.

Postanowiłam odreagować. Poszłam do „rudego” poskakać w pogo i napić się piwa. Tym samym uroczyście kończąc festiwal umartwiania.

Choć nie do końca.

ALE. Pracuje nad tym. Chyba nawet całkiem dosłownie.

Obecnie chodzę do pracy. Tak, Włóczka ma pracę. PIERWSZĄ w życiu. To historyczna chwila. Jestem ulotkarzem. Ale nie takim zwykłym. Jedynym bielskim ulotkarzem który czerpię cholerną radość z rozdawania tych cholernych ulotek. Mimo bolących mięśni, spalonych łydek i nosa, niekiedy głodu. Kiedy ludzie biorą ulotkę to tak mi jakoś się miło robi. Pierwszego dnia w pracy naszła mnie nawet refleksja że zamiast ulotek rozdaje uśmiechy…

Czysta psychoza. Śmiejcie się, to jest śmieszne. Nigdy nie spodziewałam się że z aspołecznego, pesymistycznego i ponurego człowieka stanę się radosną i uśmiechniętą ulotkarką która powie „dziękuje” nawet jeżeli przejdziesz obok i nawet na nią nie spojrzysz. Naprawdę lubię te prace…

Sama się siebie boję.

Do tego stopnia mi się spodobała, że zrobiło mi się smutno kiedy udało mi się dostać na studia i dotarło do mnie że nie będę mogła rozdawać ulotek przez cały kolejny rok…

Właśnie, studia. Dostałam się do Cieszyna na grafikę. Teoretycznie miało pójść bez problemu, praktycznie nie wiem do końca jakie kryteria oceniania były przyjęte. Nic, nie ważne. Jestem studentem. Czy mi się to podoba, czy też nie.

***

A jeszcze coś. Dziękuje za życzenia urodzinowe, bo chyba tego nie zrobiłam jeszcze jakoś tak publicznie. Dziękuje za prezenty, jak zwykle trafione. W tym roku hitem okazała się rękawica kuchenna - zrozumiałam przekaz. "Włóczka, won do kuchni piec murzynka".

***

Nie lubię takich postów kiedy ktoś pisze coś niejasno, co rozumie jedynie garstka ludzi będących „na bieżąco”. Tak, tego postu też nie lubię.